Έχουν περάσει λίγες ημέρες μετά το τέλος του Big Brother και ο Χάρης Βαρθακούρης, με ανάρτηση που έκανε στο προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, έκανε τον απολογισμό του για όλο αυτό το “ταξίδι” που έζησε στον ΣΚΑΙ με τον Μεγάλο Αδελφό.
Όλα όσα έγραψε ο Χάρης Βαρθακούρης:
«Ένας μικρός απολογισμός ενός Μεγάλου Αδερφού!
29 Αυγούστου – 18 Δεκεμβρίου
Αυτό ήταν το πιο εντατικό μάθημα σκληρής τηλεόρασης που θα μπορούσε να λάβει ένας αρΧΑΡΗοΣ (και όχι μόνο)!
Ζωντανό πρόγραμμα με συνεχείς εναλλαγές κι ανατροπές, αποφάσεις που λαμβάνονται (και μπορεί πάλι να αλλάξουν) δευτερόλεπτα πριν βγουν στον αέρα, τεχνικά προβλήματα (μέσα στο πρόγραμμα κι αυτά), φωνές παντού αλλά κυρίως στο αυτί σου κι ενώ προσπαθείς παράλληλα να παρακολουθήσεις τι γίνεται και τι λέγεται δίπλα σου διότι ενδέχεται να χρειαστεί να απαντήσεις ή να σχολιάσεις.
Πρόκληση μεγάλη να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και να μην απαντήσεις σε μπηχτές και υπονοούμενα, πρόκληση να είσαι αμερόληπτος ώστε κανένας παίκτης να μη νιώσει ότι τον αδικείς ή ότι αβαντάρεις κάποιον άλλο. Πρόκληση το να θέλεις να πάρεις θέση σε κάτι αλλά να μην το επιτρέπει ο ρόλος του παρουσιαστή, πρόκληση να δοκιμάζεις τα όρια της υπομονής σου για να μην προσβάλεις κανέναν δεξιά κι αριστερά (εσκεμμένα ή μη), ένα ασταμάτητο ασανσέρ συναισθημάτων, μια κρύο-μια ζέστη, αδρεναλίνη στο φουλ και τελικός απολογισμός:
Μια εμπειρία που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη και θα έχω να λέω ότι «Το έκανα κι αυτό… και μάλιστα το έφερα εις πέρας”.
Ανήκω ξαφνικά σε μια μικρή μειοψηφία, μια… ελίτ τριών, μόλις, ατόμων που έχουν παρουσιάσει στην Ελλάδα τη συγκεκριμένο ριάλιτυ!
Κι όλα αυτά εν μέσω πανδημίας, χωρίς κοινό στο πλατό να δίνει λίγο παλμό ρε αδελφέ (πιστέψτε με, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ η διαφορά με κοινό στο πλατό), χωρίς παλαμάκια, χωρίς ρυθμό και ένταση, χωρίς να μπορούμε να φέρουμε, έστω πίσω από τις κάμερες, 3 φίλους ή συγγενείς για εμψύχωση ή και για παρέα.
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να μάθω να αδιαφορώ και να αγνοώ τον υπέρμετρο και ανεξήγητο, για μένα, φανατισμό πολλών που με ανάγκασε να «αποσυνδέσω» το Twitter μου και να περιορίσω τα μηνύματα και τα tags στο Instagram επειδή παρενοχλούσαν καθημερινά κι εμένα και τη γυναίκα μου (!!) και μας έριχναν κατάρες οικογενειακώς (μέχρι και στα κοριτσάκια μας!) επειδή ο Χ παίκτης δεν έφυγε την εβδομάδα που επιθυμούσαν εκείνοι ή επειδή η συμπεριφορά κάποιων συγκατοίκων τους έβρισκε αντίθετους, επειδή δεν άρεσε η ερώτηση που έκανα, επειδή το ύφος μου όταν την κοιτούσα δήλωνε (κατ’αυτούς) απέχθεια ή κοροϊδία, επειδή δεν ήταν προτεινόμενοι αυτοί που δεν γούσταραν, λες κι εγώ/εμείς τους κρατούσαμε μέσα στο παιχνίδι ή παίρναμε αποφάσεις που το επηρέαζαν! Οπότε δεν μιλάμε για απλό «σχολείο τηλεόρασης» πλέον, αλλά για (ακολουθεί πελώριο κλισέ) «Πανεπιστήμιο ζωής»!
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους ανθρώπους του ΣΚΑΙ που, από το πουθενά, με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να κουμαντάρω ένα υπερωκεάνειο ενώ με είχαν δει να οδηγώ θαλασσοποδήλατο! Ένα κανάλι που πήρε μεγάλο ρίσκο με το να με τοποθετήσει παρουσιαστή του μεγαλύτερου ριάλιτυ στον πλανήτη και που δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι, συμπτωματικά, στην πιο δύσκολη στιγμή του κλάδου μου, που ζει με μηχανική υποστήριξη κι έχουμε ξεχάσει όλοι τι θα πει “έσοδο από τη μουσική”, μου έδωσε δουλειά.
Πολίνα, Σοφία, Χρήστο, Στέφανε, Ανδρέα (του αυτιού μου), Πάνο (κι εσύ συνέχεια στο αυτί μου, άθελά σου τις περισσότερες φορές, αφού τις φωνές σου προς όλους τους χειριστές καμερών μεσα στο σπίτι, νομίζω τις ακούω ακόμα και τώρα), Χριστίνα, Έλενα, Χάρη (στο πλατό), ηχολήπτες, καμεραμέν, φωτιστές, όλοι, ανεξαιρέτως, σκυλιά του πολέμου, ακούραστοι μαχητές, σπουδαίοι επαγγελματίες!! Το ίδιο και οι μοντέρ, οι σκηνοθέτες των καθημερινών, οι story editors, οι daily producers, όλοι oι Big Brothers (δεν φαντάζομαι κανείς να πιστεύει ότι υπήρχε μόνος ένας, όλο το 24ωρο διαθέσιμος για 112 μέρες;). Είναι ασύλληπτος γολγοθάς να διαχειρίζεσαι και να ξεσκαρτάρεις υλικό από 56 κάμερες και 50 μικρόφωνα, κάθε μερα, όλη μέρα, για 3,5 μήνες!
Τεραστιώδες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους 2 ανθρώπους που μοιραζόμουν τη σκηνή μαζί τους κάθε Παρασκευή. Στον ογκόλιθο Ανδρέα Μικρούτσικο, ένα μυαλό κοφτερό λεπίδι, ένας επαναστάτης (όχι πάντα με αιτία), που περισσότερα κοινά είχαμε τελικά, παρά διαφορές, απλώς διαφορετικές οπτικές γωνίες, απολύτως λογικό όμως λόγω χάσματος γενεών, έναν άνθρωπο που, καλώς ή κακώς, χωρίς την παρουσία του, την απαραίτητη “φυτιλιά” του και τη μαεστρία του, θα βλέπαμε Medium Brother και όχι Big ! Μεγάλο ευχαριστώ και στις δυο κυρίες που κάθισαν στην πολυθρόνα δίπλα στον Ανδρέα, αρχικά στη Δήμητρα Ζάφειρα που μας άφησε στα 2 επεισόδια (ας όψεται το διαβόητο περιστατικό της 2ης εβδομάδας… κάτι που άλλαξε ΠΟΛΛΑ στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η εκπομπή και επηρέασε πάρα πολύ την ελευθερία και τα όνειρα που αρχικά είχαμε για το σόου… αλλά αυτή είναι κουβέντα για άλλη φορά) και, φυσικά, στην Ελπίδα Γεωργακοπούλου που άντεξε όλα τα υπόλοιπα 14 επεισόδια μέχρι τον τελικό. Εξαιρετικές επιστήμονες και καταπληκτικοί άνθρωποι και οι δυο.
Πελωριώδες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα δύο άτομα με τα οποία στο καμαρίνι μου περάσαμε καταπληκτικά, ώρες πολλές τραγουδώντας, γελώντας, κουτσομπολεύοντας και που χωρίς αυτά να με προσέχουν θα έβγαινα αχτένιστος, ακούρευτος, άβαφτος, με φόρμα και αθλητικά! Βασίλη Μπουλούμπαση και Διονύση Κολποδίνε, κάνατε τη ζωή μου πιο όμορφη και πιο εύκολη, ανέβαινα ψυχολογικά με την παρέα σας κάθε εβδομάδα και ανυπομονώ να το επαναλάβουμε κάποια στιγμή, σε κάποιο άλλο, πιο ”ήρεμο”, σόου!
Στόχος μου ήταν να περνάω όσο πιο απαρατήρητος γίνεται και να φύγω στο τέλος, όσο γίνεται, πιο αξιοπρεπής και…αλώβητος!
Για μένα επιτυχία ήταν να μην ασχολείται κανείς μαζί μου την επόμενη μέρα.
Στο μυαλό μου, εγώ, ως παρουσιαστής, όφειλα να μη δίνω καθόλου στόχο. Να πετάω κάτω από το ραντάρ.
Ένας λόγος που χάρηκα πολύ όταν έπεσε το όνομα του Ανδρέα στο τραπέζι το καλοκαίρι, ήταν επειδή θεωρούσα δεδομένο ότι θα “προκαλέσει”, διότι αυτή είναι η φύση του Ανδρέα, και θα τραβήξει την προσοχή (αναπόφευκτα και το μένος) πάνω του.
Βέβαια δεν κατάφερνα πάντα να περάσω απαρατήρητος, εξού και οι κατάρες/απειλές που ανέφερα πιο πάνω, αλλά ίσως δεν ήταν κι εφικτό τελικά. Κάποιος/κάπου σίγουρα θα έβρισκε κάτι να μου καταλογίσει.
Κλείνοντας, τα θερμότατα μου συγχαρητήρια στη νικήτρια, Άννα Μαρία Ψυχαράκη, αλλά και σε όλους, ανεξαιρέτως, τους συγκάτοικους που άντεξαν ο ένας τον άλλον, τις δύσκολες συνθήκες και, γενικώς, την «τρέλα», την παράνοια και την τοξικότητα που επικρατούσε κάθε μέρα μέσα σε αυτό το σπίτι. Μπράβο για την υπομονή τους.
Είναι ΟΛΟΙ ήρωες… (λίγο παραπάνω όσοι φτάσανε μέχρι τέλους)
ΥΓ1: Το καμαρίνι μου είχε τον αριθμό 22. Το 22ο γράμμα της αλφαβήτου είναι το Χ, το πρώτο γράμμα του ονόματός μου. Το εξέλαβα ως θετικό οιωνό YΓ3: Θα σας παρακαλούσα να μη μου αναφέρει κανείς τις παρακάτω λέξεις (και κάποια παράγωγά τους) για κάνα μήνα, μέχρι να επανέλθουν στο μυαλό μου οι πραγματικές τους έννοιες!
Στρατηγική
Τάκος
Φίδι
Είδωλο
Κωλοτούμπα
Θέατρο
Γλείψιμο
Παντελόνια
όπως επίσης και το «κύριε Χάρη»», έγραψε ο Χάρης Βαρθακούρης.
