«Η Ζωή έβαλε τα κλάματα κι έπεσε στην αγκαλιά της…».
Στεκόμουν κάθε πρωί έξω από το διαμέρισμα και την περίμενα να κατέβει να την πάω στο γύρισμα, αλλά εκείνη δεν εμφανιζόταν ποτέ.
Κοιμόταν, γιατί η Ζωίτσα όλο το βράδυ γλένταγε και χόρευε. Και που να καταλάβει ότι ένα ολόκληρο συνεργείο καθόταν και την περίμενε.
Μια μέρα έσπασα την πόρτα του διαμερίσματος για να μπω μέσα γιατί δεν άνοιγε και άρχισα να την ψάχνω... Διαβάστε περισότερα στο Ourlife
