Γιατί τόσα χρόνια δεν είχα μετρήσει ποτέ τους στήμονες μιας τουλίπας στο μπαλκόνι μου; Γιατί δεν είχα προσέξει, πως η δεκαεννιάχρονη φοιτήτρια στην απέναντι πολυκατοικία φοράει περούκα, επειδή προφανώς, κάνει χημειοθεραπεία; Γιατί μόλις χθες πρόσεξα πως οι γείτονες, χάλασαν την χελιδονοφωλιά στον τοίχο τους και τα πουλιά έγινα πρόσφυγες;
Ο κίνδυνος να γίνει μελό το ανάγνωσμα είναι υπαρκτός, αλλά τα ερωτήματα απολύτως πραγματικά και ενδεικτικά, του τι, μπορεί να σε απασχολήσει μετά από είκοσι τόσες μέρες εγκλεισμού. Και ναι είναι υπέρβαση για όλους μας να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι, μια …Αγέλαστη άνοιξη όπως θα την έλεγε ο Λουντέμης.
Είναι μια επανάσταση αυτή η κοινή μας στάση; Αυτή η επιλογή; Αυτή η επιβολή; Είμαστε επαναστάτες του καναπέ; Έχουμε κάποιο κοινό με τους επαναστάτες άλλων εποχών;
Ναι έχουμε. Έχουμε καταρχήν εχθρό που πολεμάμε. Δεν είναι κάποιος βασιλιάς, δικτάτορας, ή ιδεολογία. Δεν είναι κοινωνικός αγώνας. Είναι ένας ιός. Δεν έχουμε τα ίδια όπλα με τους επαναστάτες της ιστορίας. Αντί για άρματα και στολές παραλλαγής σε εμάς έλαχε να πολεμάμε από τον καναπέ με το πληκτρολόγιο και ένα ζεσταμένο φραπέ στο χέρι. Όμως είμαστε επαναστάτες. Γιατί διαμορφώνουμε την «συνείδηση» μιας εποχής. Και αυτό το κάνουν μόνο οι επαναστάτες και οι διανοούμενοι.
Από την κρίση θα βγούμε, είναι βέβαιο. Αλλαγμένοι, και αυτό βέβαιο. Απομένει να δούμε, αν θα βγούμε σοφότεροι ή πιο ανόητοι. Αυτό παίζεται. Η ιστορία έχει δείξει πως ο άνθρωπος επαναλαμβάνει τα λάθη του. Συνήθως σκέφτεται ιδιοτελώς και κοιτάει «όσα κλείνει η πόρτα τ ου».
Εδώ έρχεται το αμείλικτο ερώτημα. Ποια είναι η συνείδηση της εποχής που διαμορφώνουμε; Σε τελευταία ανάλυση, η ηθική συνείδηση μιας εποχής, είναι η αλήθεια μιας εποχής. Εμείς είμαστε έτοιμοι να την παραδεχτούμε ή θα την κρύψουμε κάτω από το χαλάκι όπως κάναμε στο παρελθόν, με λιγότερο ασφαλώς σοβαρές κρίσεις και θα συνεχίσουμε πάλι ανέμελοι;
Μια ένοχη συνείδηση χρειάζεται να εξομολογηθεί έλεγε ο Αλμπέρ Καμί. Εμείς δεν θα χρειαστεί να εξομολογηθούμε αλλά σίγουρα θα λογοδοτήσουμε. Στους επόμενους…
Υ.Γ. Ανεξαρτήτως θρησκειών και υπαρξιακών αναζητήσεων του καθενός, ας αφήσουμε το «Ω γλυκύ μου έαρ» την Μεγάλη Παρασκευή να ακουμπήσει την μαγεία του την ψυχή μας. Μόνο καλό θα μας κάνει.
