Κορεάτικα δεν ξέρω. Δεν μου χρειάστηκαν, όπως παρακολουθούσα το video που θα δεις σε λίγα δευτερόλεπτα (αν δεν το ‘χεις δει), πριν προστεθούν υπότιτλοι. Η γλώσσα έγινε περιττή, μπροστά στο συναίσθημα. Ασυναίσθητα, αναβίωσα τον οξύ πόνο της απώλειας, της βίαιης αποκοπής. Ένιωσα να κόβεται η ανάσα μου και να κλαίω σαν ηλίθια -χωρίς να μπορώ να σταματήσω.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, έβαλα και τον εαυτό μου στη θέση της μάνας. Έβαλα και τη δική μου μητέρα, στη θέση του μικρού κοριτσιού. Σκέφτηκα πως εύκολα θα έδινα ό,τι έχω για να αποκτήσω πρόσβαση -έστω δυο λεπτών-, σε αυτήν την εφαρμογή. Να πω τη λέξη ‘μαμά’ μετά 21 χρόνια, με την εικόνα της μπροστά μου. Ιδανικά, να τη δω να χαμογελά, να της πω ‘σε αγαπώ’ και ‘αντίο’. Σκέφτηκα αν θα άντεχα ανάλογη στιγμή πριν 20 χρόνια. Η απάντηση ήταν ξεκάθαρα, ‘όχι’ και οι λόγοι πολλοί. Τώρα που το πρόσωπο της μάνας μου έχει φθαρεί ως εικόνα στο μυαλό μου, που έχω ξεχάσει τη φωνή της, τις εκφράσεις της, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αν σκέφτεσαι ‘είναι ένα ψέμα’ θέλω να μου πεις το πρακτικό της στιγμής που, μέσα στην απελπισία σου, σηκώνεις το βλέμμα στον ουρανό και λες ‘βοήθεια’ -νιώθοντας τη βεβαιότητα πως κάποιος θα βάλει ‘πλάτη’.
Φράσεις όπως το ‘δεν είναι πραγματικότητα’ μεταφράζονται, στο μυαλό μου, ως ότι δεν έχεις περάσει ποτέ κάτι που αρνήθηκες πεισματικά να δεχθείς, γιατί ήξερες πως τη στιγμή που θα το κάνεις, θα πάψεις να αναπνέεις και να ζεις. Κοίταξες έτσι, από την άλλη, έως ότου αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις ή θα παραιτηθείς. Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, συνέχισες, αφού πρώτα άρχισες τη σχετική δουλειά.
Δηλαδή, έβαλες το ένα πόδι πίσω από το άλλο, σηκώθηκες από το κρεβάτι ή τον καναπέ και άρχισες να ξαναλειτουργείς, επί των βασικών -πριν περάσεις στα πιο σύνθετα μέχρι να εξαντληθούν τα στάδια του θρήνου. Ιδανικά ζήτησες και βοήθεια από ειδικούς. Και κατάλαβες πως άλλο είναι να λες ‘προχωρώ’ και άλλο όντως να το κάνεις, χωρίς να σε συνοδεύουν σκιές (σκέψεις, φόβοι, αντανακλαστική αδιαφορία, το αίσθημα του μάταιου κλπ) σε αυτήν την πορεία.
Εν τω μεταξύ, όσοι έχουμε βιώσει τον πόνο της απώλειας δεν ανήκουμε σε κάποια κάστα, με συγκεκριμένες συνήθειες και κώδικα επικοινωνίας. Κάθε φορά που άνθρωπος του περιβάλλοντος μου χάνει κάποιον, οι υπόλοιποι μου λένε ‘ξέρεις εσύ’. Όχι φίλοι μου. Δεν είμαι κάποια γκουρού του θανάτου. Δεν σημαίνει πως επειδή έχω χάσει τα πάντα, έχω βρει το μαγικό τρόπο να μένω ανεπηρέαστη. Δεν υπάρχει τέτοιος τρόπος. Και σκατά ξέρω. Όπως σκατά ξέρεις κι εσύ για τον άλλον που θρηνεί. Και προφανώς δεν έχεις δικαίωμα να τον κρίνεις. Μιλάμε για επιβίωση. Όταν ‘παίζεται’ η ζωή σου, δεν μπορείς να ξέρεις πού μπορείς να φτάσεις. Οπότε είναι προτιμότερο να μη μιλάς. Και αν μιλήσεις, μίλα για την πάρτη σου. Άσε τους άλλους στην άκρη.
Θέλεις να μιλήσουμε και για το ηθικό μέρος του πράγματος; Θες να αναφερθούμε στο ‘βιασμό μνήμης, ψυχής και πόνου και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση’ που έγραψε ο φίλος μου, Σταύρος Καραϊνδρος στο Facebook; Θα δεχθώ, προς χάριν της (εικονικής) συζήτησης πως ο σκοπός του τηλεοπτικού σταθμού δεν ήταν να απαλύνει ψυχές, αλλά τα τηλεοπτικά νούμερα. Kαι δεν υπάρχει η παραμικρή ηθική σε αυτό -όπως και σε πολλά άλλα που ζεις κάθε μέρα. Επί της ουσίας, όμως, δεν βλέπω κάποιο βιασμό ψυχής ή πόνου, όταν η μητέρα έχει επιλέξει να μπει στη διαδικασία. Και εφόσον εκείνη το επέλεξε, εμάς δεν μας πέφτει λόγος.
Κανένας δεν θα σου πει πώς θα θρηνήσεις για τα αγαπημένα σου πρόσωπα
Ακολουθήστε το Madata.GR στο Google News 
