Μετά και την εικόνα του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Τετάρτης, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι δηλαδή που επιμένουν ότι αυτό είναι «τακτική» και μάλιστα… αποτελεσματική ή άλλοι που να πιστεύουν ότι «μόνο αυτό» μπορεί να παίξει το «τριφύλλι» με βάση το έμψυχο υλικό που έχει;
Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα για την επόμενη σεζόν και το διαπίστωσε και ο Γιάννης Αλαφούζος.
Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για την εμφάνιση των Πρασίνων, τα λάθη που έχουν γίνει στο σύλλογο, αλλά και ποιοι φταίνε.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψουμε και να πούμε κάτι νεότερο με αφορμή το παιχνίδι του Παναθηναϊκού και με την ΑΕΚ.
Και γιατί να το κάνουμε δηλαδή εδώ που τα λέμε.
Τον κόσμο θα κοροϊδεύουμε και κάπου και εμάς τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Για ποιο λόγο δηλαδή να χρειάζεται να πούμε κάτι καινούργιο υποτίθεται, μέσα σε τρεις μέρες, για να περιγράψουμε και να κριτικάρουμε ένα ακριβώς ίδιο και απαράλλαχτο πράγμα;
Μεταξύ μας η χαρά του... τζαμπατζή και τεμπέλη δημοσιογράφου έχει γίνει ο Παναθηναϊκός.
Το πιο εύκολο... μεροκάματο έχουμε.
Έχουμε ένα στάνταρ κείμενο και απλά ανάλογα με τον αντίπαλο και το τελικό αποτέλεσμα, αλλάζουμε πέντε ονόματα και τρεις γραμμές.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά δηλαδή;
Άλλωστε αυτό ακριβώς δεν κάνει και ο Παναθηναϊκός;
Εδώ και καιρό και ειδικά στην διαδικασία των πλέϊ-οφ κάνει με απίστευτη ομοιότητα, συνέπεια και παντελή περιφρόνηση προς κάθε πλευρά, κάνει μέσα στο γήπεδο ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ πράγμα.
Να μην το επαναλαμβάνουμε τώρα, για να γεμίζουμε απλά τις γραμμές και να πιάνει όγκο το κείμενο για να λέμε ότι... δουλέψαμε και σήμερα.
Αλλάζοντας τα ονόματα και την... ημερομηνία, θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε το προηγούμενο κείμενό μας, αυτό για το ματς με τον Άρη.ή για να μην αλλάζουμε και το αποτέλεσμα, αυτό με τον Αστέρα Τρίπολης και να τα έχουμε πει όλα και με απόλυτη ακρίβεια για όσα είδαμε στο ΟΑΚΑ στον αγώνα του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ.
Το θέμα όμως από ένα σημείο και μετά -και αυτό το σημείο δεν είναι τώρα αλλά έχει ξεπεραστεί εδώ και εβδομάδες- είναι το τι ακριβώς βλέπουν και περιμένουν στον Παναθηναϊκό απ' όλη αυτή την ιστορία.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι δηλαδή που επιμένουν ότι αυτό το πράγμα είναι 'τακτική» και μάλιστα... αποτελεσματική κιόλας ή άλλοι που να πιστεύουν ότι «μόνο αυτό» μπορεί να παίξει ο Παναθηναϊκός με βάση το έμψυχο υλικό που έχει;
Και φυσικά με την ευκαιρία να πούμε εδώ, πως ακόμα κι αυτό το τελευταίο το έχει ξευτιλίσει πια σαν επιχείρημα ο ίδιος ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι.
Το «μόνο αυτό μπορεί» είναι αυτό, που πλέον δεν μπορεί να πάρει ούτε καν το αποτέλεσμα;
Γιατί μας είχαν πρήξει ότι είχε απομείνει να μας πρήζεται ακόμα με τόσα που βλέπουμε, ότι εντάξει, δεν είναι όμορφη αυτή η... τακτική, αλλά αφού μόνο με αυτή μπορεί να παίρνει αποτελέσματα, πολύ καλά κάνει και την ακολουθεί.
Μα εδώ πια έχει πιάσει το «απέναντι πεζοδρόμιο αυτή η ποδοσφαιρική βλακεία.
Και αποδεικνύεται πως έτσι έτσι με αυτή την τακτική ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να πάρει το αποτέλεσμα.
Οπότε ποια η χρησιμότητά της;
Και να σας πω και κατι;
Αφήστε και το ποδόσφαιρο και τις τακτικές και όλα.
Έχω ειλικρινά μια απορία.
Εκεί στα αποδυτήρια σε κάθε ανάπαυλα του ημιχρόνου που μαζεύονται για να πάρουν ανάσες και να σχεδιάσουν το πως θα μπουν στο δεύτερο ημίχρονο, τι ακριβώς λένε παίκτες και προπονητής μεταξύ τους;
Ειλικρινά πέστε μου εσείς γιατί εγώ ή στέρεψα πια από... εμπνεύσεις ή δεν έχω όση φαντασία απαιτείται για να προσεγγίσω το γεγονός.
Μιλάνε δηλαδή ρε παιδί μου ο Μπόλονι, οι συνεργάτες του και οι παίκτες.
Και τι λένε;
Πάμε να δοκιμάσουμε με την ΑΕΚ, αυτό που δοκιμάσαμε με Αστέρα, με Ολυμπιακό, με Άρη και δεν τα καταφέραμε μπας και το πετύχουμε επιτέλους σήμερα και καθιερώσουμε αυτή την παγκόσμια πρωτοτυπία ως νέα πατέντα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
Κι αν δεν λένε αυτό, τι άλλο λένε που να τους κάνει να βγαίνουν και να κάνουν το ίδιο πράγμα ακριβώς σε κάθε παιχνίδι;
Πως... ψήνονται δηλαδή, πως πείθονται μεταξύ τους, ότι πάμε ξανά να παίξουμε όλοι πίσω και όπως νάναι;
Δεν το λένε, δεν το αποφασίζουν, δεν τους λέει ο Μπόλονι να το κάνουν;
Αν έτσι συμβαίνει τότε γιατί το κάνουν;
Κι αν το κάνουν οι παίκτες γιατί είναι φοβικοί, γιατί δεν έχουν σωστή νοοτροπία, γιατί δεν μπορούν αλλιώς, γιατί είναι λίγοι γενικώς, ο Μπόλονι γιατί δεν το έχει καταλάβει ακόμα τόσο καιρό και δεν τους λέει «παιδιά μην τυχόν και μπείτε μέσα και παίξετε όλοι πίσω»;
Κι αν τους το λέει και αυτά τα αναθεματισμένα δεν το κάνουν, γιατί δεν επεμβαίνει από τον πάγκο όσο τους βλέπει να το κάνουν;
Ειλικρινά δεν νομίζω να υπάρχει έστω κι ένας ακόμα, που να πιστεύει ότι μπορεί να γίνει η παραμικρή ποδοσφαιρική συζήτηση, προσέγγιση και κριτική σε αυτό το φαινόμενο.
Το συγκεκριμένο έχει φύγει προ πολλού από τις συγκεκριμένες σφαίρες και διαστάσεις.
Έχει περάσει στην σφαίρα της μεταφυσικής και πλέον η προσέγγιση και ερμηνεία του φαινομένου απαιτεί γνώσεις, ιατρικής, ψυχιατρικής και... χειρομαντείας ίσως.
Δεν ξέρω αν ο Αλαφούζος έχει τέτοιες ικανότητες, ή αν έχουν ανάλογες ικανότητες αυτοί που συνωστίζονται δίπλα του και τον επηρεάζουν ή του υπαγορεύουν αποφάσεις και επιλογές.
Τι σίγουρο όμως είναι ένα.
Πως λογικά και ο ίδιος, ανεξάρτητα από το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και η τελική κατάταξη των πλέι-οφ, θα πρέπει πλέον να έχει πειστεί ή έστω να είναι... έτοιμος να πειστεί για μερικά πράγματα.
Με πρώτο και σημαντικότερο, το ότι αυτή η κατάσταση έχει ξεπεράσει προ πολλού το δίλημμα του αν είναι καλός ή όχι προπονητής ο Μπόλονι και προφανώς δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένει οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο ή κι ακόμα περισσότερο ανταγωνιστική ομάδα στην νέα σεζόν, αν διατηρήσει ως έχει το σχήμα που βρίσκεται αυτή την στιγμή στην τεχνική ηγεσία και σε επίπεδο προπονητή και σε αυτό του τεχνικού διευθυντή.
Και δεύτερο και εξ ίσου σημαντικό, να έχει αντιληφθεί πλέον, πως αυτοί που έχει επιλέξει σαν συνεργάτες, ή σαν συμβούλους ή γενικότερα σαν τους ανθρώπους που επηρεάζουν καταστάσεις και επιλογές δίπλα του, είναι όχι απλά αποτυχημένοι, αλλά εδώ και πολλά χρόνια τον οδηγούν συνεχώς σε αδιέξοδες και αναπαραγόμενες καταστροφικές επιλογές. Επιλογές, που όχι μόνο τον έχουν φέρει σε μια κατάσταση να πληρώνει συνεχώς και μάλιστα να πληρώνει και πολλά χωρίς αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα βυθίζουν ολοένα περισσότερο και αγωνιστικά και ψυχολογικά και από πλευράς νοοτροπίας την ομάδα.
Από κει και πέρα τι άλλο να πεις;
Αν και πάλι κανείς δεν έχει την διάθεση να δει την αλήθεια και να αντιδράσει ανάλογα, ούτε καν τα χέρια ψηλά δεν έχει νόημα να σηκώσεις.
Ακόμα κι αυτά... κουράστηκαν.
Να είναι συνέχεια τόσα χρόνια τεντωμένα προς τα πάνω από... απελπισία.
