Την απίστευτη ιστορία της ζωής του περιγράφει ο Ρίτσαρντ Λη Νόρις, ο οποίος αυτοπυροβολήθηκε το 1997, σε ηλικία 22 ετών, με αποτέλεσμα το πρόσωπο του να παραμορφωθεί, καθώς έχασε τη μύτη, τα χείλη, τη μισή γλώσσα ενώ νέκρωσαν και οι μύες στο σαγόνι του.
Ο 39χρονος έδωσε συνέντευξη στο αμερικάνικο περιοδικό GQ, έπειτα από την επέμβαση προσώπου, διάρκειας 36 ωρών, στην οποία υπεβλήθη στην προσπάθεια του να αλλάξει τη ζωή του και να πάψει πια να κρύβεται.
Σαγόνια, δόντια, γλώσσα, μύες και νεύρα αντικαταστάθηκαν από δωρητή οργάνων. Η συγκεκριμένη επέμβαση θεωρείται από τις πολυπλοκότερες στα ιατρικά χρονικά και οι γιατροί έδιναν στον ίδιο μόλις 50% πιθανότητες επιβίωσης. Ωστόσο, ο 39χρονος τα κατάφερε και δηλώνει: «Μία «σταγόνα» ελπίδας μπορεί να δημιουργήσει έναν ωκεανό, αλλά ένα «κουτί» γεμάτο από πίστη μπορεί να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο».
Ο άνδρας αυτοπυροβολήθηκε, ενώ ήταν μεθυσμένος, κατά τη διάρκεια ενός τσακωμού με τη μητέρα του. Είχε γυρίσει αργά στο σπίτι του, «τύφλα» στο μεθύσι και η μητέρα του τον μάλωνε. Τότε, άρπαξε μια καραμπίνα και απειλούσε τη μητέρα του ότι θα τινάξει τα μυαλά του στον «αέρα». Ανίδεος όπως ήταν με τα όπλα, κάτι χειρίστηκε λάθος και κατάφερε να «ανατινάξει» το πρόσωπο του.
Αυτό ήταν και η αρχή του γολγοθά του, που κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια.
Ένιωσε την απόρριψη από την κοινωνία και τους συνανθρώπους του. Πάλεψε με: τη διάκριση κάθε φορά που έβγαινε στον έξω κόσμο, τον εθισμό του στο αλκοόλ, αλλά και την κατάθλιψη που τον οδήγησε σε απόπειρες αυτοκτονίας. Μάλιστα, για δέκα χρόνια κυκλοφορούσε μόνο τα βράδια, στο σκοτάδι, και πάντα φορώντας μάσκα… Δεν ήθελε, λέει, τον κοιτούν επίμονα και να τον δείχνουν!
Πριν κάνει την μεταμόσχευση προσώπου, υπεβλήθη σε σειρά άλλων επεμβάσεων. Οι γιατροί του είχαν ανακοινώσει πως είναι αδύνατον να του κατασκευάσουν από την αρχή κάποια όργανα και πως η μόνη λύση ήταν να περιμένει για κάποιον δότη. Και σαν από θαύμα εμφανίστηκε ένας δότης και ο 39χρονος, χωρίς να το σκεφτεί λεπτό, έκανε την επέμβαση… Άλλωστε είχε τόσο πολύ ανάγκη να δει τη ζωή του να αλλάζει. Είχε ξεχάσει το πώς είναι να ζεις φυσιολογικά, χωρίς να κρύβεσαι και να φοβάσαι!
«Δυστυχώς, όταν έχεις μία σοβαρή παραμόρφωση στο πρόσωπο, οι άνθρωποι νιώθουν αποκρουστικά και κάνουν σχόλια που δεν θα έκαναν σε έναν άνθρωπο που θα καθόταν για παράδειγμα σε μια αναπηρική καρέκλα.»
Ο μεγαλύτερος του φόβος, πλέον, είναι το να μην απορρίψει ο οργανισμός του το μόσχευμα, μιας και αυτό μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή στους ασθενείς που υποβάλλονται σε τέτοιου είδους επεμβάσεις.
«Κάθε μέρα ξυπνάω με αυτό το φόβο: Είναι αυτή η μέρα; Η μέρα όπου θα μπω σε ένα στάδιο απόρριψης, που θα είναι τόσο προχωρημένο που οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να το αλλάξουν;»
