Η κίνηση του Αντώνη Σαμαρά να ρίξει στο τραπέζι τον άσσο του προσδιορισμού ημερομηνίας των εκλογών ζητώντας συναίνεση στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, δείχνει ότι ο πρωθυπουργός κρατά κι άλλα χαρτιά στα χέρια του, τα οποία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει σε δυο ακόμα φάσεις, μετά τη δεύτερη ψηφοφορία και στο δρόμο για την τρίτη και τελική μάχη για τη συγκέντρωση του μαγικού αριθμού των 180 βουλευτών.
Οι κινήσεις του πρωθυπουργού μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί ότι προκαλούν αντιδράσεις και στον πυρήνα της Νέας Δημορκατίας, κάτι που δίνει χώρο για την ανάληψη και άλλων τέτοιων -αντιδραστικών- πρωτοβουλιών, χωρίς όμως να προσδοκά την ευόδωσή τους.
Ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζεται τώρα να ανοίξει τη βεντάλια της συναίνεσης ακολουθώντας βήμα, βήμα τη διαδικασία που εξαναγκάστηκε να ακολουθήσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Η διαφορά είναι όμως ότι ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας υλοποιεί έναν σχεδιασμό που πρώτα καίει τα χαρτιά τα οποία μετά ρίχνει στο τραπέζι, καθώς δεν είναι σε καμία περίπτωση, διατεθειμένος να βρεθεί ουραγός σε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, ούτε και να παραμείνει πρωθυπουργός υπό προθεσμία, ενώ πιστεύει ακράδαντα ότι η κατάσταση της χώρας επιτάσσει καθαρές λύσεις.
Βλέποντας όμως ότι πεπρωμένο φυγείν αδύνατον αναζητά λύσεις ώστε α ακυρώσει τα σενάρια που έχουν διαμορφώσει ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα εξουσίας και με τα οποία συμπαρατάσσονται Έλληνες πολιτικοί καθώς και το επιχειρηματικό και εκδοτικό κατεστημένο.
Ετσι ο Αντώνης Σαμαράς μετά την –άκαρπη- δεύτερη ψηφοφορία θα ρίξει στο τραπέζι το χαρτί της συγκρότησης κυβέρνησης εθνικού σκοπού, ζητώντας τη συναίνεση –υποχρεωτικά- όλων των κομμάτων του συνταγματικού τόξου, με προγραμματικές συγκλίσεις-δεσμεύσεις και χρονικό ορίζοντα. Αφού και αυτή η προσπάθεια πέσει στο κενό, αποδεικνύοντας όμως την «ειλικρινή» του προσπάθεια για συναίνεση ο πρωθυπουργός θα συγκαλέσει το Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας προσφέροντας τη θέση του σε ένα σχήμα εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό πολιτικό πρόσωπο κοινής αποδοχής, κατά πάσα πιθανότητα τον Φώτη Κουβέλη ή τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.
Με αυτό τον τρόπο θα επιχειρήσει να χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τις ευθύνες πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι ο ίδιος κινήθηκε από ανιδιοτελή κίνητρα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας.
Με αυτό το χαρτί θα επιχειρήσει αφενός διάσπαση της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ, στοχεύοντας κατ ελάχιστον στην προσέλκυση έστω κάποιων βουλευτών από τη ΔΗΜΑΡ και του συνόλου των Ανεξάρτητων βουλευτών.
Αν και αυτό αποτύχει, όπως αναμένεται καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητά τίποτε, τότε η πολιτική στόχευση είναι η ανακοπή της δυναμικής αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, με το σκεπτικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μόνο καρέκλες και όχι εθνική ομοψυχία, ενώ παράλληλα θα επιμείνει στην πολιτική υψηλών τόνων στην οικονομία και τα εθνικά ζητήματα.
Οι κινήσεις αυτές δίνουν στον Αντώνη Σαμαρά και μετεκλογικά χαρτιά με τα οποία θα προσπαθήσει να πετύχει συγκυβέρνηση κάτω από έναν εθνικό σχηματισμό, αν το επιτρέψουν τα ποσοστά ή θα προσφέρει ψήφο ανοχής, επιχειρώντας να δεσμεύσει την επόμενη κυβέρνηση.
