Συνέντευξη στο περιοδικό «YES» έδωσε η Τένια Μακρή και μίλησε μεταξύ άλλων για την περιπέτεια που πέρασε, όταν διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο του μαστού.
Όταν ο γιατρός σας ανακοίνωσε πως πάσχετε από καρκίνο του μαστού τι σκεφτήκατε;
«Τι κάνουμε τώρα», αυτή ήταν η ερώτηση που έκανα στο γιατρό μου. Δεν φοβήθηκα, είχα πίστη. Γνώριζα ότι αυτό που μου συνέβη ήταν δικό μου, και έπρεπε να ξέρω τι θα κάνω. Ζήτησα να εγχειριστώ αμέσως, γιατί ήμουν πανέτοιμη γι' αυτό. Και την επόμενη ημέρα πήγα για εγχείρηση. Δεν έκλαψα ποτέ γι' αυτό που μου έτυχε. Έχω σαν μότο μου πως ότι γίνεται θέλει κάτι να μας πει και αυτό το μήνυμα προσπάθησα να καταλάβω.
Τι μάθημα πήρατε από αυτό;
Ακόμα και ο καρκίνος μου ήταν ευλογία, γιατί με έκανε δυνατότερη. Έμαθα ότι είμαι άνθρωπος, ότι είμαι θνητή. Αντιλήφθηκα πως για να ξεπεράσω τα προσωπικά μου δεινά πρέπει να είμαι σε επαφή με τον εαυτό μου και αυτό το είχα παραμελήσει. Για εννέα μήνες έκανα απόλυτη σιωπή και ακολουθούσα όσα μου έλεγαν οι γιατροί. Εργαζόμουν, όμως βρισκόμουν σε αυτοσυγκέντρωση και δεν ξόδευα την ενέργειά μου. Μπήκα στην προσωπική μου αυτοϊαση.
Ο καρκίνος χτυπά πολλές φορές τη ματαιοδοξία της γυναίκας...
Δεν με άγγιξε γι' αυτό δεν διανοήθηκα να κρύψω το κεφάλι μου με τουρμπάνι. Ήμουν έτσι όπως κατέληξε ο εαυτός μου κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Άφησα τα μαλλιά μου λευκά, γιατί έκρυβαν έναν ασημένιο θησαυρό που δεν τον ήξερα. Ακόμη και τώρα, που έχω ένα στήθος, κάνω τόπλες μπάνιο στην παραλία. Δεν με νοιάζει. Ακόμα και όταν μου πρότεινε ο γιατρός να κάνω εγχείρηση αποκατάστασης του στήθους μου γιατί είναι νέα, αρνήθηκα. Το είχα. Αν έχει φύγει, έφυγε. Συμπεριφέρομαι με το κορμί μου όπως είμαι. Άσε που οι αμαζόνες δεν είναι πολλές.
