Σαρρής: Χωρίς κατασταλτικά και μορφίνη θα πέθαινα

«Έζησα από τύχη», λέει ο Γιώργος Σαρρής και περιγράφει τις δύσκολες στιγμές που έζησε όταν ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω, ενώ μιλά και για τον τρόπο με τον οποίο στάθηκε δίπλα του η αδερφή του, Χαρούλα Αλεξίου.

Φέρνοντας στο μυαλό του την στιγμή του ατυχήματος, ο Γιώργος Σαρρής εξιστορεί: «συνέβη την 1η Φεβρουαρίου του 2007. Την επόμενη ημέρα θα ξεκινούσα ζωντανές εμφανίσεις στο πλαίσιο μιας περιοδείας ανά την Ελλάδα και πήγαινα στην τελευταία πρόβα. Για κακή μου τύχη είχαν παρκάρει έξω από το σπίτι μου και δεν μπορούσα να βγάλω το αυτοκίνητό μου. Έτσι αποφάσισα να πάρω ταξί. Ενώ ήμουν στο δρόμο, ξαφνικά έπεσε πάνω μου ένας πιτσιρικάς που οδηγούσε ένα παλιό αυτοκίνητο χωρίς προφυλακτήρες και... με έκανε κομμάτια. Έζησα γιατί ήμουν δυνατός οργανισμός. Έτσι άντεξα», παραδέχεται και συμπληρώνει: «ήταν τρομερά επώδυνο εκείνο το διάστημα. Ευτυχώς είχα δίπλα μου τη γυναίκα και την αδερφή μου. Μου χορηγούσαν συνεχώς κατασταλτικά και μορφίνη, γιατί διαφορετικά θα πέθαινα από τους πόνους στην καρφιά. Έμεινα στην εντατική διασωληνωμένος σε καταστολή για ενάμιση μήνα. Υπήρχε επιπλέον ο φόβος, όπως έμαθα αργότερα, να κολλήσω κάποια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη από τα ισχυρά μικρόβια της εντατικής. Το πόδι μου είχε γίνει κομμάτια. Ήμουν με σίδερα».

«Τους πρώτους μήνες δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται έπειτα από 4 μήνες. Το αυτοκίνητο του νεαρού που με χτύπησε δεν είχε προφυλακτήρα, αλλά μόνο τις λάμες που τον στηρίζουν, οι οποίες καρφώθηκαν πάνω μου, προκαλώντας μου πολύ μεγάλη ζημιά στα πόδια και τη λεκάνη. Την επόμενη του ατυχήματος, που η σύζυγός μου πέρασε από εκείνο το σημείο, ο δρόμος ήταν γεμάτος αίματα και σημάδια από το χτύπημα. Είναι τραγικό να το λες, πόσο μάλλον να το βιώνεις. Ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει στο 15. Η ψυχή μου μόνο ξέρει πως άντεξα και έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε σήμερα», συνεχίζει.

Τονίζοντας ότι ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τις επιπτώσεις του ατυχήματος στη ζωή του, ο αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου συμπληρώνει: «φώναζα, ούρλιαζα από τον πόνο γιατί οι γιατροί μού μείωναν τη δόση των κατασταλτικών. Δεν θυμάμαι και πολλά πια από εκείνο το διάστημα. Στην εντατική φυσικά δεν αναγνώριζα ούτε τη Χαρούλα, ούτε τη σύζυγό μου, Βασιλική. Έβλεπα δύο πρόσωπα οικεία, αλλά ήμουν χαμένος. Δεν καταλάβαινα».

«Έχουν περάσει πλέον 7 χρόνια και ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο. Χρειάστηκε να υποβληθώ σε 19 πολύ σοβαρά χειρουργεία. Πήραν μόσχευμα και δέρμα από την πλάτη μου, καθώς οι μύες στο πόδι μου είχαν καταστραφεί ολοσχερώς, ενώ ό,τι είχε απομείνει είχε μολυνθεί γιατί οι λάμες του προφυλακτήρα ήταν σκουριασμένες. Επί μήνες οι γιατροί δεν μπορούσαν να μου απαντήσουν αν θα κατάφερναν να σώσουν το πόδι μου ή αν έπρεπε να μου το ακρωτηριάσουν. Δεν θέλω να θυμάμαι πια. Κοιτάω μπροστά», επισημαίνει.

Παράλληλα, ο Γιώργος Σαρρής δεν κρύβει πως η αδερφή του και η σύζυγός του έδειξαν όλη τους την αγάπη, καθώς ήταν καθημερινά δίπλα του σε όλη αυτή την «περιπέτεια», με βάρδιες! «Το πολυτιμότερο αγαθό είναι να είσαι υγιής και να έχεις στο πλευρό σου όσους σε νοιάζονται και σ' αγαπούν. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός. Όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν», καταλήγει!