"Όταν ήμουν άφραγκος, πήγαινα σε γάμους και έτρωγα απ´τους μπουφέδες"

Γιώργος Καπουτζίδης

Ο ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης αποκαλύπτει ότι έγραψε το πρώτο του έργο πριν καν ξεκινήσει τις Σαββατογεννημένες, μαζί με έναν φίλο του, με τον οποίο δούλευε σερβιτόρος σε καφετέρια. Όταν άρχισε να γράφει το επιτυχημένο σήριαλ του mega με την Χρύσα Ρώπα, θυμάται ότι πήγαινε καφέδες στα τραπέζια και ταυτόχρονα έφτιαχνε χαρακτήρες και διαλόγους. Ακολούθησε η πρώτη περίοδος της ζωής του, (20 και κάτι) χωρίς ίχνος χρημάτων.

«Κάπνιζα κάτι τσιγάρα που το πακέτο είχε μέσα δέκα και κόστιζε στην αρχή 1.25 και μετά 1.40 – μεγάλη μαχαιριά ήταν αυτή. Με τον Αργύρη Αγγέλου ήμασταν γείτονες, ενώ έμενα στον πρώτο όροφο κι εκείνος στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας. Τραβούσαμε τους καναπέδες κι αν βρίσκαμε ένα δίευρο, κάναμε πάρτι γιατί ξέραμε ότι τουλάχιστον θα μοιραστούμε ένα πακέτο τσιγάρα».

Δημήτρης Σκαρμούτσος

«Για μήνες ολόκληρους έτρωγα μόνο κάτι κινέζικα noodles που πουλούσαν τα αμερικανικά σούπερ μάρκετ, τα 3 πακέτα για 1 δολάριο. Ήταν noodles αποξηραμένα, μαζί με ένα σακουλάκι σκόνη, τίγκα στο χημικό, που έβγαζε γεύση κοτόπουλου ή γαρίδας. Ζέσταινα το νερό στον φούρνο μικροκυμάτων, πετούσα μέσα την σκόνη και τα noodles και γινόταν ένας χυλός, άς τα να πάνε. Όταν μας έκοβαν μεγάλες πείνες, κάναμε crash σε γάμους. Πηγαίναμε στις δεξιώσεις που γίνονταν σε ξενοδοχεία, τρώγαμε απ’ τον μπουφέ και μετά την κάναμε. Κάποιες φορές την κάναμε από εστιατόρια χωρίς να πληρώσουμε. Μαζευόμασταν καμιά δεκαριά άτομα, και φεύγαμε ένας ένας. Τραβούσαμε μάλιστα κλήρο για το ποιος θα φύγει τελευταίος. Το να φύγεις πρώτος, δεύτερος, ή τρίτος, ήταν πολύ εύκολο. Διαλέγαμε ένα εστιατόριο που είχε πάρα πολύ κόσμο, παραγγέλναμε όλο το μενού γιατί θέλαμε να φάμε για τρεις μέρες και μετά τρέχαμε».      

Αντώνης Κανάκης

«Ευχαριστώ τους γονείς μου γιατί όσο μεγάλωνα είχα πάντα αυτά που χρειαζόμουν, αλλά όχι πάντα αυτά που ήθελα ή που νόμιζα ότι ήθελα. Αργότερα πάντα μου περίσσευε αρκετός μήνας γιατί τελείωνε ο μισθός. Παράπονο δεν μπορώ να έχω, γιατί άφραγκος άφραγκος, για μεγάλο χρονικό διάστημα  τουλάχιστον, δεν υπήρξα ποτέ. Είχα κατά περιόδους τις αφραγκιές μου, αλλά περισσότερο ήμουν στην κατηγορία «τη βγάζω τσίμα τσίμα». Δεν ξέρω εάν πληρώ τις προδιαγραφές για το εδώ θέμα, η ουσία όμως είναι η εξής: Δεν παραπονιέμαι τώρα, (αυτό θα μου έλειπε), μια χαρά είμαι, αλλά και την εποχή του τσίμα τσίμα, τί ωραία κι ανέμελα περνούσαμε! Πόσο κοντά ήμασταν με τους φίλους και τα αγαπημένα μας πρόσωπα! Πόσο το διασκεδάζαμε το όλο θέμα με τους «συναδέλφους ψιλο-άφραγκους!» Πόσο πιο ελεύθερος και ανεξάρτητος ένιωθα, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό! Πόσο περισσότερη επαφή είχαμε με τα πραγματικά σημαντικά!» 

Ζαν Ζακ Λεσουέρ

«Ήμουν επιτυχημένος εκδότης περιοδικών, όπως το Elle, το Playboy, το Max, το Car and Driver, οκτώ έντυπα στο σύνολό τους. Και κάποια στιγμή έχασα όλα μου τα λεφτά. Δεν είναι μυστικό, το γνωρίζει η αγορά. Πούλησα τις εταιρείες μου στην Hachette Rizzoli το 1992-1993, έβγαλα αρκετά χρήματα, τα οποία επένδυσα κατόπιν, αγοράζοντας μια προβληματική εταιρεία του Δημοσίου με προοπτική να την σώσω , αλλά τα έχασα όλα. Κυριολεκτικά. Μέχρι τότε, είχα ιδιόκτητο σπίτι, σκάφος, αυτοκίνητο με οδηγό… Εως το 1997, όμως, δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή για μένα. Το ζωολογικό πάρκο ήταν ένα παιδικό μου όνειρο».    

Αντώνης Καρπετόπουλος

«Στην Ρώμη (σ.σ. την περίοδο που ήταν φοιτητής εκεί) έκανα τις καλύτερες βόλτες της ζωής μου. Είδα την πόλη από ψηλά, ανταλλάσσοντας παθιασμένα φιλιά, περπάτησα το κέντρο της για να βρω τα κρυμμένα στενά, πέρασα ώρες στην δημοτική πινακοθήκη μπροστά σε πίνακες του Τιτσιάνο και του Βερονέζε – είναι δίπλα από το Κολοσσαίο αλλά την ξέρουν λίγοι - προτιμούσα να πίνω έναν καφέ στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης παρά στην Βία Βένετο. Έπαιρνα 120.000 δραχμές τον μήνα κι έδινα τα μισά στο ενοίκιο – μόνο όταν μπήκα στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών πήρα οικονομική ανάσα. Αλλά οι αληθινές απολαύσεις, δηλαδή ο έρωτας, η Τέχνη, οι φιλίες, ήταν δωρεάν».