Ο απαγορευμένος έρωτας - μια θεματική που παίζει στη φετινή Μπερλινάλε - κυριάρχησε και στα «Μετέωρα», την ελληνική συμμετοχή στο Διεθνές Διαγωνιστικό όπου έλληνας καλόγερος ερωτεύεται ρωσίδα «συνάδελφο». Ερωτας που ασφυκτιά υπό το βλέμμα των ουρανών για να ευλογηθεί εντέλει (σε επίπεδο σήμανσης, όχι πλοκής) από αυτούς.
Δύσκολο πράγμα να καταγράψεις τη Θεία Χάρη σε φιλμ. Ισως να είναι δύσκολο επίσης για κάποιους να αποδεχτούν πως τα «Μετέωρα» τού (γεννημένου στην Κολομβία) Θεσσαλονικιού Σπύρου Σταθουλόπουλου δεν έχουν πρόθεση να ποντάρουν στη φτηνή πρόκληση. Πόσο θόρυβο όμως να περιμένουμε στην Ελλάδα για μια ταινία που απεικονίζει μια καλόγρια να αυνανίζεται και ξεκινά με γκρο πλαν (ειδικά δε όταν αυτή ερμηνεύεται από τη γνωστή μέσω της «ιερής» ελληνικής τηλεόρασης Ταμίλα Κουλίεβα);
Ισως και να μη γίνει τίποτα βέβαια, η - δυστυχώς ενίοτε και τριτοκοσμική στις εκφάνσεις της - χώρα έχει σοβαρότερα προβλήματα. Και δεν ξέρω αν θα πάρει κάποιο βραβείο - είδαμε πολύ χειρότερες ταινίες στο Διαγωνιστικό - αλλά είναι ταινία που παρά τις αδυναμίες της (ανολοκλήρωτο το δράμα πίσω από την ψηφιακή καλλιέπεια) έχει και στιγμές έμπνευσης.
Κορυφαία εξ αυτών, το ψηφιακό, βυζαντινού τύπου animation καμωμένο από γερμανικό συνεργείο. «Αν βάλουμε στη θέση της ορθόδοξης κοινωνίας των Μετεώρων την Ευρωπαϊκή Ενωση και αν βάλουμε στη θέση του μοναχού την Ελλάδα, τότε βλέπουμε αμέσως την αντιστοιχία. Υπάρχει μια σκηνή κατάρρευσης στην ταινία που μπορεί να μεταφραστεί ως κατάρρευση της Ευρώπης» έλεγε ο σκηνοθέτης Σπύρος Σταθουλόπουλος στους δημοσιογράφους.
Μια αλληγορία που φαίνεται να πέρασε πάνω από τα κεφάλια των θεατών του κατάμεστου Berlinale Palast. Πάντως οι υποσχέσεις που είχε αφήσει ο Σταθουλόπουλος με το ντεμπούτο του ("PVC1", είχε ξεχωρίσει στο Φεστιβάλ Καννών τος 2007) δεν έμειναν ανεκπλήρωτες.
Πέραν τούτου, στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Μπερλινάλε συμμετείχε το ισπανικό θρίλερ «Didacto», ενώ ενδιαφέρον προέκυψε το ντοκιμαντέρ «Μάρλεϊ» του Κέβιν ΜακΝτόναλντ για τον Μπομπ Μάρλεϊ. Με πλήθος συνεντεύξεων και δίχως καμιά πρόθεση αγιογράφησης. Βγαίνοντας από την αίθουσα, ο θεατής δεν μαθαίνει να αγαπά τη ρέγκε αλλά συλλαμβάνει τον εαυτό του να έχει οδηγηθεί σε μια άλλου επιπέδου κατανόηση της κουλτούρας πίσω από τις νότες (συμπαθάτε με για την «απαγορευμένη» λέξη, κάποτε ξεχνάω ότι στην Ελλάδα η λέξη «κουλτούρα» είναι βρισιά).
