Mega είναι ο Γιάννης, ο Σωτήρης, η Λένα, η Άννα, η Δήμητρα, η Γιολάντα, η Μαρία, ο Γιώργος ...

Λένε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να παίρνει αποστάσεις από τα γεγονότα για να μπορεί να μεταφέρει στους αναγνώστες την αντικειμενική εικόνα. Δεν έχουν πει τίποτα όμως, για το τι πρέπει να κάνει, όταν είναι μέρος των γεγονότων. Όταν αυτά αφορούν στη δουλειά του, στη ίδια του τη ζωή… Έτσι θα αυθαιρετήσω. Θα καταθέσω τη δική μου οπτική γωνία για τις δύσκολες ημέρες που περνά το Mega. Ως απλός εργαζόμενος γράφω. Με γενναίες δόσεις υποκειμενικότητας. Διαβάζοντας αυτό το κομμάτι, δεν θα βγείτε σοφότεροι για το μέλλον του καναλιού. Θα καταλάβετε όμως, πως αισθάνεται ένας δημοσιογράφος, που είναι απλήρωτος δυόμισι μήνες από το παλαιότερο κανάλι της χώρας, με ιδιοκτήτες κάποιους από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της Ελλάδας.

του Δημήτρη Καλαντζή

Εργαζόμουν ήδη 16 χρόνια σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις όταν πήγα στο Mega. Ήταν το 2004, όταν ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος είχε πείσει τους μετόχους ότι για να “αναστηθεί” η πρωινή ενημερωτική ζώνη του καναλιού, έπρεπε να πάρουν ένα πρόσωπο έκπληξη, κάποιον δημοσιογράφο με λαϊκή απήχηση. Αυτός ήταν ο Νίκος Κακαουνάκης. Οι μέτοχοι συμφώνησαν, άλλοι με επιφυλάξεις κι άλλοι με ενθουσιασμό, και ο Νίκος Κακαουνάκης ανέλαβε να ξαναστήσει την πρωινή ζώνη του Mega με την ομάδα που είχε ήδη το κανάλι, δύο συναδέλφους από το “Καρφί” και την αφεντιά μου. “Μα, δεν έχω ιδέα από πρωινή ζώνη! Έχω δει μία φορά μόνο στη ζωή μου Παπαδάκη, κι αυτή όταν ήμουν στο νοσοκομείο.”, έφερα αμέσως τις αντιρρήσεις μου. “Ασε τις μ@λ@κιες Καλαντζή, θα πάμε και θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε”. Και πήγαμε…

Εγώ πήγα με κρύα καρδιά στο Mega. Τότε υπήρχε η εικόνα ότι για να πατήσεις το πόδι σου στο κανάλι, έπρεπε να είσαι μικρανιψιός του Βαρδινογιάννη ή, τουλάχιστον, τριτοξάδερφος του μπατζανάκη του Μπόμπολα. Δεν ήταν αλήθεια. Στην πρωινή ζώνη, βρήκα κανονικούς ανθρώπους, σαν και μένα, και μάλιστα διψασμένους να δουλέψουν και να διακριθούν. Δίπλα στον Κακαουνάκη άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος. Ο άνθρωπος ήταν πάνω από όλους: πρότεινε θέματα, άκουγε θέματα, μοίραζε θέματα με ενθουσιασμό εφήβου. Τα παιδιά τον λάτρεψαν. Γίναμε ομάδα, γίναμε φίλοι σε χρόνο μηδέν. Αλλά είχαν αρχίσει τα προβλήματα υγείας του… Την επόμενη σεζόν δέχτηκε πρόταση από άλλο κανάλι με τα τριπλάσια λεφτά και τη μισή δουλειά. Μου ζήτησε να πάω μαζί του με 30% περισσότερα χρήματα από όσα έπαιρνα στο Mega… Δυσκολεύτηκα να πω το “ναι”, αλλά κι όταν το είπα, στα μέσα του δρόμου, γύρισα πίσω. Πάντα ήμουν μ@λ@κ@ς κι έμενα εκεί που αισθανόμουν καλά με την ομάδα…

Aντίθετα με τα όσα κυκλοφορούν για το Mega, στο κανάλι κυριαρχεί μία “αστική ευγένεια”, που δεν επιβάλλει στους δημοσιογράφους να κάνουν θέματα, τα οποία δεν συμφωνούν με τους προσωπικούς τους κώδικες δεοντολογίας.

Οι τηλεθεατές, μπορεί να ακούν Mega και να σκέφτονται την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Καψή και τρεις, τέσσερις ακόμα αλλά για κάποιον που εργάζεται στο κανάλι, Mega είναι ο Γιάννης, ο Σωτήρης, η Λένα, η Άννα, η Δήμητρα, η Γιολάντα, η Μαρία, ο Γιώργος, η Τασία, η Ντόρα, ο Αντώνης, η Αμαλία, η Πέμυ, ο Μάνος, ο Ιάσονας, ο Βασίλης, ο Μάριος, η Χριστίνα, η Έλενα, ο Τάκης, ο Θοδωρής, ο Ανέστης, η Ευαγγελία, ο Ανδρέας, ο Βαγγέλης, ο Aργύρης, ο Κώστας και μερικές δεκάδες άνθρωποι ακόμα. Αυτοί είναι το Mega για εμάς, τους εργαζόμενους. Και “το τηλεοπτικό προϊόν;”, θα ρωτήσετε.

Εδώ μπορεί να σοκάρω μερικούς αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου: δεν ένιωσα στο Mega ούτε μία στιγμή περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερος, απ’ όσο είχα νιώσει στα άλλα ΜΜΕ, που έχω δουλέψει. Αν υπήρχε “γραμμή”; Βεβαίως και υπήρχε. Αν υπήρχαν λευκές και μαύρες λίστες καλεσμένων και θεμάτων; Βεβαίως και υπήρχαν. Αν υπήρχαν εναλλαγές στη στήριξη ή στην κριτική απέναντι σε κυβερνήσεις και κόμματα; Βεβαίως και η απάντηση είναι θετική. Αλλά μόνο κάποιος αδαής μπορεί να υποστηρίξει ότι υπήρχε, υπάρχει ή θα υπάρξει ΜΜΕ στην Ελλάδα και στον κόσμο που δεν θα τα έχει ΟΛΑ αυτά. Μόνο κάποιος αδαής. Ή ψεύτης. Η δημοσιογραφία είναι μία σειρά συμβάσεων, συμβιβασμών και ορίων, που πρέπει να τηρήσεις για να μείνεις στο παιχνίδι. Εγώ είχα την τύχη να δουλεύω στην πρωινή εκπομπή με τον Δημήτρη Καμπουράκη και τον Γιώργο Οικονομέα, που έκαναν αυτές τις συμβάσεις… λάστιχο.

Αλλά και γενικά, αντίθετα με τα όσα κυκλοφορούν για το Mega, στο κανάλι κυριαρχεί μία “αστική ευγένεια”, που δεν επιβάλλει στους δημοσιογράφους να κάνουν θέματα, τα οποία δεν συμφωνούν με τους προσωπικούς τους κώδικες δεοντολογίας. Στο Mega εργάζονται δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν από την… εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι τη δεξιά (εδώ βάζουμε τελεία, δεν υπάρχει “άκρο”). Στη δουλειά τους είναι απλά δημοσιογράφοι. Εκτός δουλειάς, μπορούν να είναι ό,τι θέλουν. Και είναι απολύτως σεβαστό από όλη την ιεραρχία. Συνάδελφοι άξιοι. Κάποιοι “μαμούνια”, άλλοι πιο “ιντελεκτουέλ”, όλοι όμως αφοσιωμένοι στο ρεπορτάζ.

Το πολυμετοχικό σχήμα του Mega ήταν ευλογία και δυστυχία μαζί. Διαβάστε τη συνέχεια του θέματος όπως δημοσιεύεται σήμερα στο postmodern.gr

 

Ακολουθήστε το Madata.GR στο Google News Madata.GR in Google News

Δείτε ακόμα