Δηλητηριώδη μανιτάρια κατά του καρκίνου

Τα δηλητηριώδη μανιτάρια, που προκαλούν κάθε χρόνο θανάτους, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, μπορεί να κρύβουν το «κλειδί» για την αντιμετώπιση θανατηφόρων ασθενειών. Ομάδα του Πανεπιστημίου Michigan State ανακάλυψε ένζυμο που παίζει καίριο ρόλο στη θανατηφόρα δράση των δηλητηριωδών μανιταριών.

Επίθεση

Τα αποτελέσματα, που δημοσιεύονται στο τρέχον τεύχος της επιθεώρησης «Chemistry and Biology», αποκαλύπτουν την ικανότητα του εν λόγω ενζύμου να δημιουργεί τα μόρια που έχουν τη δύναμη «βαλλιστικού πυραύλου» στην επίθεση και την εξολόθρευση ενός τρωτού στόχου στο ανθρώπινο ήπαρ. Η ομάδα αποκάλυψε πως το ένζυμο αυτό συμβάλλει στην κατασκευή χημικών ουσιών που είναι γνωστές ως κυκλικά πεπτίδια, τα οποία οι φαρμακευτικές εταιρίες χρησιμοποιούν για τη δημιουργία νέων φαρμάκων.

Πρόκειται για το ένζυμο POPB που μετατρέπει τις τοξίνες σε κυκλικά πεπτίδια, μοριακούς κύκλους που λειτουργούν σαν οχυρά και εσωκλείουν οκτώ αμινοξέα. Επιλέγοντας από τις διαφορετικές ιδιότητες του ΡΟΡΒ, οι ειδικοί θα μπορέσουν να δημιουργήσουν δισεκατομμύρια εναλλακτικά μόρια, τα οποία θα δοκιμαστούν ενάντια σε διαφορετικούς ιατρικούς στόχους, όπως τα παθογόνα βακτήρια και ο καρκίνος.

«Τα μανιτάρια είναι ιδιαίτερα παραγωγικές χημικές βιομηχανίες, όμως μόνο λίγα από τα πεπτίδιά τους είναι δηλητηριώδη» δηλώνει ο Τζόναθαν Γουόλτον, καθηγητής Φυτικής Βιολογίας, που συμμετέχει στην έρευνα. Οπως εξηγεί, αυτές οι τοξίνες που επιζούν σε υψηλές θερμοκρασίες μαγειρέματος και τα οξέα της πέψης απορροφώνται αμέσως από την κυκλοφορία του αίματος και πηγαίνουν κατευθείαν στον στόχο. «Αυτές είναι ακριβώς οι ιδιότητες που απαιτούνται για ένα αποτελεσματικό φάρμακο» επισημαίνει.

Δουλεύοντας με τους συνεργάτες του, ο Γουόλτον κατάφερε να αποσυναρμολογήσει ένα από τα δηλητηριώδη πεπτίδια του μανιταριού Amanita. Αφαιρώντας τα θανατηφόρα στελέχη του οι ερευνητές απέκτησαν ένα ακριβές σύστημα μεταφοράς που μπορεί να μεταφέρει φάρμακα στον στόχο. Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι με αυτόν τον μηχανισμό θα μπορέσουν να αναπτύξουν θεραπείες για σοβαρές ασθένειες, χωρίς όμως παρενέργειες.
«Εχουμε βρει κάποιες μεταβλητές του ενζύμου που είναι κομβικής σημασίας. Δημιουργώντας περισσότερες μπορούμε να προσθέσουμε ή να αντικαταστήσουμε μόρια που μπορεί να μη λειτουργούν» καταλήγει ο Γουόλτον.