Αστακός: Ο μετανάστης της νύχτας

Μόλις έρθει η ώρα του ύπνου, όλοι βιάζονται να πιάσουν θέση σε μέρος απ’ όπου θα περάσει ο αστακός. Παλιότερα χρειαζόταν και κράτηση. Ενας κέφαλος που καθόριζε τις θέσεις είχε κάνει μεγάλη περιουσία. Δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί μεγαλύτερη υπνηλία από το να βλέπεις έναν αστακό να σέρνεται.

Είναι ένα θέαμα που σε... ναρκώνει. Γι’ αυτό και την επόμενη μέρα, ακόμη κι όταν έχει φτάσει μεσημέρι και ο ήλιος ζεματάει, υπάρχουν ψάρια το ένα πάνω στο άλλο που κείτονται ημιλιπόθυμα, με το στόμα ορθάνοικτο, λες και χρειάζονται ηλεκτροσόκ για να ξυπνήσουν.

Ο αστακός έχει μία παράξενη συνήθεια. Πάει συνέχεια πάνω κάτω. Αλλά δεν ξεκινά μόνος του. Τον ακολουθεί όλη η οικογένεια. Συγγενείς, φίλοι και όσοι θα συναντήσει στον δρόμο. Το θέμα τώρα είναι πώς ακριβώς πάει πάνω κάτω. Με ευλάβεια και κατάνυξη!
Περπατά ο ένας πίσω από τον άλλο και κρατιόνται όλοι από τις κεραίες τους. Οι λαμπάδες τούς λείπουν. Να πούμε εδώ ότι τα είδη των αστακών είναι παρά πολλά. Ωστόσο στην Ελλάδα, ένας από τους πιο συνηθισμένους εκπροσώπους αυτών των μαλακόστρακων είναι ο παλίουρος που αντί για δαγκάνες έχει δύο μεγάλες κεραίες. Χωρίς τις κεραίες, το μήκος του μπορεί να φτάσει το μισό μέτρο, αλλά συνήθως κυμαίνεται από 20 μέχρι 40 εκατοστά. Αυτή η συνήθεια των αστακών λοιπόν έγινε κάποια στιγμή αντιληπτή από ένα ψάρι που υπέφερε από αϋπνία. Εκεί που στριφογύρναγε δίπλα σε μια ανεμώνη, άρχισε ξαφνικά να μετράει τους αστακούς που πέρναγαν μπροστά του.

Συνέβη ό,τι συμβαίνει σε όποιον μετράει προβατάκια. Το ψάρι, ανάσκελα καθώς ήταν, έμεινε έτσι μέχρι την επόμενη μέρα. Ξεράθηκε μόλις μέτρησε τον 24ο αστακό, ενώ πίσω του ακολουθούσαν άλλοι τόσοι.

Οι αστακοί μεταναστεύουν (έτσι λέγεται το σουλάτσο) σε ομάδες μέχρι και 50 ατόμων. Τον χειμώνα πηγαίνουν στα βαθιά νερά, ενώ την άνοιξη επιστρέφουν στα πιο ρηχά. Κινούνται δηλαδή από τα 10 μέτρα μέχρι τα 70 μέτρα βάθος.

Και πάντα βράδυ. Μόλις αποφασίσει ο αστακός να ξεμυτίσει, σημαίνει σιωπητήριο στον βυθό. Εκείνη την ώρα βρίσκει ευκαιρία να φάει και κάτι, κυρίως κομμάτια νεκρών φυτικών και ζωικών υλικών. Αν περάσει μπροστά του κάτι ζωντανό, το τρώει κι αυτό.

Τη μέρα κρύβεται σε βράχους και κοιλότητες κοραλλιών. Γενικά, πάντα τον βρίσκουμε σε βραχώδεις πυθμένες (ξέρες) και σπάνια στην άμμο. Εκεί πάει μόνο όταν μεταναστεύει.

Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο, είναι η περίοδος που επωάζει τα αυγά και το ψάρεμά του απαγορεύεται σε πολλές χώρες της Μεσογείου. Ο αστακός μπορεί να ζήσει πάνω από 100 χρόνια. Φανταστείτε πόσες γενιές ψαριών νανουρίζει!

tanea.gr

Ακολουθήστε το Madata.GR στο Google News Madata.GR in Google News

Δείτε ακόμα