Ήταν Νοέμβριος του 2012, όταν η Αρετή Μαστροδούκα έγραφε παγκόσμια ιστορία και άλλαζε μια για πάντα σελίδα στην αθλητική της καριέρα. Λίγα χρόνια πριν, είχε προηγηθεί η μετάβαση από το παρκέ στο ρινγκ. Η 36άχρονη τότε πυγμάχος επικράτησε της Βρετανής Lana Cooper με ομόφωνη απόφαση των κριτών (80-72) στον αγώνα οκτώ γύρων που διεξήχθη στο «York Hall» στο Λονδίνο και κατάφερε να κατακτήσει τη ζώνη International Masters Super Featherweight της WBF.
«Τα καταφέραμε. Σας ευχαριστώ όλους. Όλους όσοι πίστεψαν, βοήθησαν και στήριξαν αυτή την προσπάθεια. Μόνο μία λέξη, μα με πολλή αγάπη: ευχαριστώ και πάλι», ανέφερε τότε η ίδια μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα της στο Facebook και ουσιαστικά έγραφε τις δικές της σελίδες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, ακόμη και αν το όνομά της παρέμενε και παραμένει σε πολλούς, τελείως άγνωστο.
Η Αρετή Μαστροδούκα αποτελεί την πρώτη Ελληνίδα πυγμάχο, αλλά και την πρώτη επαγγελματία boxer που «εξήγαγε» ποτέ η χώρα μας. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ίδια βρίσκεται ήδη στο Λονδίνο για εντατική προπόνηση, προκειμένου να επιστρέψει στην Ελλάδα και να «πέσει στη μάχη του ρινγκ» στις 12 Οκτωβρίου, διεκδικώντας μία ακόμη παγκόσμια διάκριση.
Αν και το πρόγραμμά της είναι πιεσμένο και η ίδια δηλώνει φανατική anti-media, δέχτηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις λίγες ώρες πριν την επιβίβασή της στο αεροπλάνο. Γιατί η Ελλάδα «φτύνει» τα παιδιά της; Οι δυσκολίες ενός κατεξοχήν ανδρικού αθλήματος, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της 38χρονης που κάθε μέρα «μάχεται (κυριολεκτικά) με την πυγμή της» και τεστάρει τα όρια των αντοχών της.
Η Αρετή Μαστροδούκα γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1976 και σήμερα είναι 38 χρονών. Με τον πρωταθλητισμό δεν ήρθε σε επαφή μέσα από την πυγμαχία, αλλά πολύ νωρίτερα. Όταν γνώρισε τον πρώτο μεγάλο της έρωτα, το μπάσκετ. Μέλος της «Σπόρτιγκ», κατέκτησε το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδας, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για την αδρεναλίνη και το ταλέντο της. «Στα 21 μου πολύ χαλαρά και συνδυαστικά ξεκίνησα το kick boxing και στα 23 μου αποφάσισα να ασχοληθώ πιο σοβαρά, αφήνοντας οριστικά πίσω μου το μπάσκετ. Το 2001 έβγαλα το δελτίο της πυγμαχίας και το 2002 ήταν η πρώτη συμμετοχή μου στην Εθνική ομάδα. Αν και σε μεγάλη ηλικία, κατάφερα πολύ γρήγορα να φτάσω στο επίπεδο όσων προπονούνταν από νεαρότερες ηλικίες».
Από τότε τα μετάλλια και οι διακρίσεις πέφτουν βροχή, με πιο σημαντική στιγμή για την καριέρα της το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τουρκίας πριν περίπου 10 χρόνια. «Οι στιγμές τότε ήταν πολύ συγκινητικές. Όπως δυνατές στιγμές ήρθαν και με τον μετέπειτα αγώνα μου για την κατάκτηση ζώνης επαγγελματικής πυγμαχίας».
Για την Αρετή η σκληρή προσπάθεια και ο προσωπικός αγώνας έπαιζαν ανέκαθεν σημαντικότερο ρόλο από το μέγεθος της επιτυχίας. «Αντέχω τον πόνο, την εντατικοποίηση των προπονήσεων, ακόμα και την ήττα». Αυτό που ίσως δεν αντέχει είναι ότι η «Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Και εξηγεί: «Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποια μικρά βήματα για την αναγνώριση της επαγγελματικής πυγμαχίας στην Ελλάδα. Όταν ξεκίνησα όμως, δεν υπήρχε η έννοια της επαγγελματικής ομοσπονδίας, οπότε έπρεπε να βρω λύσεις στο εξωτερικό. Πήγα στο Λονδίνο, μόνη μου, έψαξα και βρήκα. Εκεί είναι πλέον ο προπονητής μου, Άλεκ Ουίλκι και ο μάνατζέρ μου. Πρέπει να πηγαινοέρχομαι στο Λονδίνο και πριν από τους αγώνες να είμαι εκεί για περισσότερο από δύο εβδομάδες, γιατί δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να μείνω μόνιμα εξωτερικό. Δεν έχω βρει ακόμα χορηγό και όλα τα έξοδα τα πληρώνω ακόμα από την τσέπη μου. Όσο ανεβαίνω στην κορυφή, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα».
«Αλήθεια ποτέ δεν σε έχει φοβίσει το ρινγκ;», ρωτώ αναπόφευκτα. «Γενικά δεν φοβάμαι, ανεβαίνοντας στο ρινγκ. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και την προετοιμασία που έχω κάνει. Όλα τα υπόλοιπα δεν με νοιάζουν. Όταν δε σε νοιάζει το αποτέλεσμα και ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις, τότε δε φοβάσαι. Πολλοί έχουν την πυγμαχία στο μυαλό τους ως ένα βάρβαρο και άκρως επιθετικό άθλημα. Για εμένα είναι περισσότερο άθλημα μυαλού και στρατηγικής. Ξεκίνησα στο χώρο από σχεδόν απλή περιέργεια. Περνώντας έξω από ένα γυμναστήριο. Είπα θέλω να δοκιμάσω και εγώ να ρίχνω καλές μπουνιές. Και έτσι παραμένω. Έτσι το βλέπω. Σαν ένα χόμπι που έγινε τρόπος και στάση ζωής», απαντά η ίδια.
Πώς όμως την αντιμετωπίζουν οι άνδρες; Και πώς επιβιώνει μία γυναίκα πυγμάχος σε έναν ανδροκρατούμενο αθλητικό περιβάλλον; «Δεν σκέφτομαι καν το ρινγκ ως ανδροκρατούμενο χώρο. Θεωρώ ότι ο καθένας καλείται να δουλέψει πρώτα με τον εαυτό του και να ξεπεράσει τα δικά του προσωπικά όρια και μετά με τους υπόλοιπους. Όταν βλέπουν ότι δουλεύεις σε σέβονται», λέει, ωστόσο θυμάται κάποιες ελάχιστες φορές που δέχτηκε επικρίσεις και όχι με αφορμή το φύλο της. «Με κατέκριναν και εμένα κάποια στιγμή στην καριέρα μου. Και μάλιστα συναθλητές. Όπως συμβαίνει σε όλους τους χώρους. Αλλά ευτυχώς, δεν μου κόπηκαν τα φτερά. Κάθε φορά αξιολογώ την κατάσταση και πράττω αναλόγως», αναφέρει χωρίς να θέλει να δώσει λεπτομέρειες για τα σχόλια που δέχτηκε.
Η Αρετή Μαστροδούκα αυτή την περίοδο εργάζεται εντατικά για το επόμενο σημαντικό παιχνίδι, στις 12 Οκτωβρίου στο ΔΑΪΣ στο Μαρούσι, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τη διοργάνωση Gods of War του Στέλιου Πολίτη. «Είναι πολύ σημαντικός αγώνας γιατί αφορά στην διεκδίκηση τίτλου από μία Παγκοσμίως αναγνωρισμένη Ομοσπονδία, την Global Boxing Union».
Ακόμη και εκεί όμως να μην στόχευε, η Αρετή θα βρίσκονταν αυτή τη στιγμή σε κάποιο προπονητικό κέντρο της Αθήνα να βελτιώνει τα «χτυπήματα» και τις τακτικές της. «Κάθε πρωί δουλεύω πάνω στη φυσική μου κατάσταση με το Δημήτρη Παπάζογλου και κάθε απόγευμα στο γυμναστήριο δουλεύω στο ρινγκ με την Νατάσα και τον Βλαδίμηρο. Σε γενικές γραμμές κάνω προπόνηση περίπου τέσσερις ώρες την ημέρα και προσπαθώ να συνδυάσω και την πρωινή μου δουλειά στην Περιφέρεια Αττικής. Αν και εκεί οι συνάδελφοι δείχνουν κατανόηση και με στηρίζουν για όσο διάστημα λείπω για προπονήσεις. Ωστόσο, χρόνο για έξοδο, ψυχαγωγία και φίλους δεν βρίσκω εύκολα».
Μπορεί να μην ακολουθεί τους φίλους της σε νυχτερινές εξόδους, όμως η Αρετή Μαστροδούκα ζει, πορεύεται και αθλείται, ακολουθώντας το δικό της «ευαγγέλιο»: «Έχω ένα μότο που ακολουθώ στη ζωή μου: "You never know how strong you are, until being strong is the only choice you have" (Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι η δύναμη να αποτελέσει τη μόνη επιλογή στη ζωή σου). Και αν θα μπορούσα περιγράψω τρεις λέξεις που με χαρακτηρίζουν σε όλες τις πτυχές της ζωής μου, αυτές είναι η υπομονή, επιμονή και η θέληση». Και πώς θα γινόταν αλλιώς, εφόσον είναι η μόνη Ελληνίδα γυναίκα πυγμάχος που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, να συμπληρώσουμε εμείς και να της ευχηθούμε «Καλή Επιτυχία» στο επόμενο αγωνιστικό σκαλοπάτι που επιδιώκει να ανέβει.
ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΜΑΣΤΡΟΔΟΥΚΑ:
Kick Boxing:
2004: 1η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη κατηγορία Full Contact στα 60 kg.
2000: 1η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη κατηγορία Full Contact στα 58 kg.
2/2000: World Profi Kick Boxing Association, Δίπλωμα Εκπαιδευτή κλάσης C.
1999: 1η θέση στο Παγκόσμιο Τουρνουά «Κασσανδρία» στα 60 kg
Πυγμαχία:
2006: 1η θέση στο Ελληνικό Πρωτάθλημα στα 60 kg.
2003: 1η θέση στο Διεθνές Τουρνουά (Ιταλία) στα 60 kg.
1η θέση στο Ελληνικό Πρωτάθλημα στα 60 kg.
3η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (Ουγγαρία) στα 60 kg.
2002: 1η θέση στο Ελληνικό Πρωτάθλημα στα 60 kg.
1η θέση στο Διεθνές Τουρνουά ‘Ακρόπολις’ στα 60 kg.
2η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Τουρκία) στα 60 kg.
Μέλος της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας Πυγμαχίας.
Επαγγελματική πυγμαχία:
2011: Professional boxer licensed by the British boxing board of control
Κάτοχος ζώνης: Women’s International Masters Title
